Trauma relacyjna to uraz, rodzaj rany emocjonalnej, która powstaje na bazie powtarzających się i długotrwałych krzywd doświadczanych ze strony osób najbliższych (rodziców/opiekunów). Dzieje się tak, kiedy osoba mająca być źródłem bezpieczeństwa staje się zagrożeniem lub nie spełnia swoich podstawowych rodzicielskich obowiązków, w rodzinie następuje zamiana ról – to dziecko musi być opiekunem rodzica lub rodzic jest nieobecny fizycznie lub emocjonalnie.
Kogo dotyczy trauma relacyjna?
– Osoby, które wychowują się w otoczeniu, gdzie stosowana jest wobec nich przemoc lub są świadkami przemocy wobec innych osób;
– Osoby, które wychowują się w domu, gdzie występuje problem uzależnienia;
– Osoby, które musiały być przedwcześnie dorosłe i odpowiedzialne zarówno za siebie jak i za innych (parentyfikacja);
– Osoby, których rodzice mieli ograniczoną zdolność sprawowania adekwatnej opieki z powodu swoich problemów zdrowotnych lub psychicznych takich jak: depresja, żałoba, ciężka fizyczna choroba, zaburzenia psychiczne itd.
– Osoby, które straciły rodziców lub rodzice byli fizycznie nieobecni (śmierć, emigracja zarobkowa);
– Osoby, które nie doświadczyły miłości i akceptacji ze strony swoich rodziców/opiekunów.
Osoby z doświadczeniami traum relacyjnych, często:
Mają pozabiezpieczny styl przywiązania, mają niskie poczucie wartości, nie potrafią bezpiecznie stawiać granic, nie mają zaufania do siebie i świata, są krytyczni wobec siebie, trudno im regulować emocje – bywają wybuchowi, albo przeciwnie, mocno zlęknieni i wycofani, wchodzą w niebezpieczne związki w swoim życiu, które kończą się dodatkowym cierpieniem, często uzależniają się od różnych substancji, mają problemy z jedzeniem, samookaleczają się, nierzadko mierzą się z PTSD, zaburzeniami osobowości, nawet psychozami.