Statystyki pokazują, że od 10 do 13% populacji ogólnej spełni kryteria klasyfikowane do zaburzeń osobowości.
Są to stałe wzorce zachowania, które stanowią istotne odchylenia od standardowych norm myślenia, odczuwania i utrzymywania relacji społecznych w danej kulturze. Nieleczone, mają tendencję do utrwalania się i do obejmowania większości sfer funkcjonowania człowieka, takich jak aspekty społeczne, emocjonalne, poznawcze, motywacyjne. Wymienione problemy pojawiają się już w okresie dzieciństwa/młodzieńczym i utrzymują w dorosłości.
Najczęściej powoduje to cierpienie i poczucie braku zrozumienia lub niedostosowania u pacjentów dotkniętych danym zaburzeniem.
Wyróżniamy zaburzenia osobowości takie jak:
- Paranoiczne zaburzenie osobowości
- Schizoidalne zaburzenie osobowości
- Antyspołeczne zaburzenie osobowości
- Zaburzenia osobowości chwiejnej emocjonalnie typu borderline
- Histrioniczne zaburzenie osobowości
- Obsesyjno-kompulsyjne zaburzenie osobowości
- Unikające zaburzenie osobowości
- Zależne zaburzenie osobowości
- Narcystyczne zaburzenie osobowości
W leczeniu zaburzeń osobowości najlepiej udowodniona skutecznością może pochwalić się psychoterapia. Głównym narzędziem jest w tym wypadku relacja terapeutyczna i czas pracy nad sobą. Zrozumienie siebie, próba modyfikacji zachowań i schematów, które były powtarzane przez większość dotychczasowego życia może przyczynić się do obniżenia odczuwanego cierpienia i zmniejszenia poczucia wyobcowania. Dobrym zatem pomysłem okazuje się także terapia grupowa, gdzie zachodzące interakcje między pacjentami i dynamika procesu przyczyniają się do poprawy funkcjonowania jednostki i zwiększenia jej samoświadomości.